Het Reuzengebergte

Het is een wonder maar ik heb afgelopen weekend weer een wandeltocht georganiseerd. Dit maal naar het Reuzengebergte. Een tocht van 27 km van het plaatsje Spindleruv Mlyn naar Mala Upa op zaterdag. Via de hoogste top van Tsjechie, de Snezka (1632 m hoog). En op zondag 10 km van Mala Upa naar Zacler. Michel en ik deden de organisatie en we hadden onszelf tijdelijk omgedoopt tot Reisburo Kreetsma, voor al uw droomreizen.

In eerste instantie gingen we met iets van 7 man, maar met het naderen van de vertrekdatum viel iedereen 1 voor 1 af. Uiteindelijk waren we nog maar met zijn 3-en over. Michel, Dennis en ik. Een homo (niet dat t er iets toe doet) , n vrouwenverslinder en ik. Grappige combi dat wel, maar een goeie combi dat wist ik niet helemaal zeker. Na een n huilbui van mij durfde Dennis niet meer af te zeggen, ook al moest hij de week erop verhuizen. Dus zijn we met zijn 3-en op pad gegaan.

Op vrijdagavond kwamen we aan in een allerschattigst pensionnetje. Hier deed zich t eerste probleem voor wie ging met wie in het 2 persoonsbed? Ik niet met Dennis, Dennis niet met Michel, dus ik met Michel. Toen we hieruit waren zijn we onder in t dorp mexicaans gaan eten. Erg lekker en waarschijnlijk een geode bodem voor de tocht van morgen. We hebben t verstandig genoeg niet te laat gemaakt.

Zaterdagochtend stonden we om 8 uur naast ons bed, maar we vertrokken we pas om uur of 10. Veel te laat in mijn optiek, maar beter laat dan nooit. We starten op zo’n 850 m en moesten dus naar de top van de Snezka op 1632 m. Toen we begonnen kreeg ik het enigzins benauwd van dit briljante plan van mij, van 1,5 maand ervoor. De stijging gebeurde gelukkig over een km of 15, maar ik vond t nog steeds vrij zwaar. We volgenden een heel eind de rivier de Bile Labe, met schitterende plaatjes van watervallen, mooie rotsen, schattige bloemetjes etc. Drie kwartier voor de top, was ik halfdood en werd het steeds kouder. Gelukkig stond daar in the middle of nowhere een enorme bouda (pension/restaurant/vreetschuur) waar we op konden warmen en konden eten. In de verte was Snezka te zien. Ik moet eerlijk toegeven dat die er heel erg steil en onbegaanbaar uitzag voor een meisje dat vroeger de Hondsrug al een onneembare berg vond.

De laatste 200 m was steil de berg op, er stond een ijkoude wind met windkracht 8 of 9. Mij niet helemaal duidelijk, omdat ik moeite moest toen net als de kolonne andere mensen om me staande te houden op een soort griezelig steil rotspad. Ik werd wel enigzins gesterkt door t aantal kinderen op dat pad, want als zij t konden was t overduidelijk niet onmogelijk. Dennis en Michel was ik na 5 minuten al uit t oog verloren en was dus op mezelf aangewezen. Uiteindelijk is t me gelukt in 25 minuten (volgens Michel) slechts 7 minuten langer dan Michel en Dennis. Was erg trots op mezelf. Boven was t steenkoud, dus we zijn niet erg lang blijven hangen. Maar t uitzicht was magnifiek. Aan de ene kant Polen en aan de andere kant Tsjechie.

Bergafwaarts dacht ik in eerste instantie relaxed, maar mijn knieen begonnen al na 3 of 4 traptredes enorm te protesteren. En we moesten nog zo’n 12 km. Het leukste van de tocht was wel dat we door dalen, bossen, tundra, naaldbos kale vlaktes en kale rotsen liepen met om elke hoek een ander prachtig uitzicht. Ergens in de buurt van Mala Upa begonnen mijn voeten en knieen pijn te doen. Bij een bordje dat naar ons pension verwees, waarop stond dat het nog 2,2 km was sprong ik niet echt een gat in de lucht, maar dacht ik alleen maar. Oh mijn god nog een half uur lopen! Dennis sprong op dat moment nog steeds in de lucht en kletste aan een stuk door. Michel liep standaard iets van 10 meter voor me uit, maar zat er ook wel behoorlijk doorheen. Na 8 uur lopen met wat korte pauzes bereikten we het pension.

In het pension hadden we gelukkig een invalidetoilet en heb ik een half uur op t stoeltje onder de douche gezeten. Alledrie hebben we zaterdagnacht 12 uur geslapen. Op zaterdagavond hadden we unaniem besloten dat wandelen op zondag geen optie was. Mijn knie was geblesseerd en 27 km was leuk genoeg. Dus de hele zondag hebben we met een ingewikkeld ruilsysteem in de sauna en onder een turbo zonnebank doorgebracht. Zo heb ik toch nog wat kleur gekregen en is mijn neus zelfs rood verbrand. Om de trein terug te halen moesten we helaas nog wel 2,5 km lopen. Ik was zo fris al seen hoentje maar bij de laatste heuvel had ik t idée dat ik weer de Snezka aan t beklimmen was.

Na deze tocht ben ik toch wel trots op mezelf. 27 km gewandeld! Een berg van 1632 m bestegen! Doorgezet zonder te veel geklaag en zonder het beiltje erbij neer te gooien! Ben erg blij dat we t hebben gedaan en ben ook erg blij dat Dennis geduldig op en neer huppelde tussen mij en Michel en dat Michel en Dennis elke keer weer zeiden dat ik heel stoer was. Wie van wandelen houdt raadt ik t zeker aan!

Zoenen uit Praag
Sytske